ในถุงกอล์ฟมีไม้กอล์ฟที่มีก้านไม้ที่ยาวสั้นแตกต่างกัน 14 อัน ดังนั้นมุมที่หัวไม้กอล์ฟสวิงลงหาลูกกอล์ฟก็จะเป็นมุมที่แตกต่างกันตามความยาวของก้านไม้ แนวความคิดง่ายๆ เกี่ยวกับมุมการสวิงของหัวไม้ที่ถูกต้องคือ ไม้ยิ่งยาวมุมยิ่งกวาด ไม้ยิ่งสั้นมุมยิ่งชัน ตัวอย่างเช่น หัวไม้ 1 ซึ่งเป็นไม้ที่ก้านยาวที่สุดจะสวิงเข้าหาลูกในมุมกวาด หรือ เสยขึ้นเล็กน้อยเพื่อตีลูกให้ได้ระยะไกลได้พลัง
หากหัวไม้ 1 สวิงลงหาลูกในมุมชัน ลอฟ 10 องศาที่หน้าเหล็กจะคว่ำลงเหลือ 6 หรือ 7 องศาทำให้ตีลูกไม่ขึ้น หรือถ้าหัวไม้ 1 สวิงลงในมุมที่ชันมาก (OUT-TO-IN) จนลอดใต้ลูก ลูกที่ตีจะลอยโด่งมากเลี้ยวออกขวาได้ระยะสั้นจู๋
ตรงกันข้ามกับการตีเหล็กสั้น (9, PW, GAP W, SW, LOB W) ซึ่งเป็นเหล็กที่ก้านไม้สั้นที่สุด หัวเหล็กจำเป็นต้องสวิงลงหาลูกในมุมชันเพื่อการตีให้ถูกเต็มๆลูก
นักกอล์ฟจำนวนมากยืนจดเหล็กสั้นแบบเดียวกับการตีเหล็กกลาง หรือเหล็กยาวโดยยืนด้วยเท้าที่กว้าง
เส้นที่ลากผ่านปลายเท้าทั้งสองข้างขนานกับเส้นเป้าหมาย และทิ้งน้ำหนักลงบนเท้าทั้งสองข้างเท่าๆ กัน (รูป 1, 2) เป็นผลให้หัวเหล็กสวิงดันจากด้านในมากเกินความจำเป็น (OUT-TO-IN) ด้วยมุมที่เสยขึ้นหาลูก ตีลูกดันออกขวา ตีท้อป หรือ ตีหลังลูก